1 week eerder

Woensdag 6 oktober 2016, 23.15 uur, ik ben net gedoucht na een avondje tennis, telefoon. Gaby, mijn vrouw, vraagt mij zo snel mogelijk naar Roermond te komen. Pa is gevallen en reageert niet, ziet er slecht uit. 112 is al gebeld.

Aankleden en snel naar Roermond. Boven op de slaapkamer zit Pa een beetje wezenloos op een stoel, weet niet wat er om hem heen gebeurt. Gaby zit naast hem en twee ambulancebroeders hebben Pa onderzocht. Toch maar mee in de ambulance, routine, zeker voor iemand van 97 jaar."

Tijdens de onderzoeken in het ziekenhuis en het verzorgen door het personeel telkens die vraag: "Wat gebeurt er toch allemaal met mij?". "U bent gevallen"; "Hoe kan dat nou?"; "Hoe wist je dat?''; "Ik hoorde een bons boven"; "Wie heeft mij overeind geholpen? Jij?"; "Ja, ik" , zei mijn vrouw.

"Dit op repeat tot 03.00 uur in de nacht. Naar huis? Ja, als er iemand bij hem bleef. Er werd een hersenschudding geconstateerd. Naar Krakau? Ja, als hij maar rustig aan deed. Vliegen was geen probleem.

Gaby bleef in Roermond en ik naar huis. Hij is de nacht goed doorgekomen. Gaby wat minder, luisterend of alles goed ging. Behalve de hersenschudding, een blauw oog, beschadigde neus, een bult op het voorhoofd en een gat in het geheugen geen schade."

Krakau here we come!!